Als wij gaan wandelen zoeken wij meestal het bos op. Toch stapten wij vorige week in de auto voor een bezoek aan de zee. En niet de prachtige tropische oceaan maar de waddenzee. Het is ongeveer een half uur rijden vanaf ons huis dus erg dichtbij. We zijn uitgekomen in Nieuw-Statenzijl en wel bij de Kiekkaaste. Deze vogelkijkhut is in handen van het Groninger Landschap en kijkt uit over de Dollard.
Het Groninger Landschap
Het Groninger Landschap is een stichting. Het zet zich in voor de bescherming van natuur, het landschap en erfelijk cultuurgoed. Zoals de naam al aangeeft doen zij dit voor de Provincie Groningen. De stichting is opgericht in 1936 en bestaat daarmee dit jaar 85 jaar. Het initiatief voor het oprichten van Het Groninger Landschap kwam van de vereniging natuurmonumenten. Het allereerste aangekochte gebied was in 1939. Ze kochten de Soldatendijk bij Bourtange. Ze zetten zich nog steeds in voor het behouden, beschermen en ontwikkelen van het Groningse landschap. Ze doen dit voor de Groningers van nu en later. En uiteraard voor alle overige natuurliefhebbers. Je leest alles over de stichting en de lopende projecten op hun site.
Dollard
In het noorden van Nederland is de Waddenzee te vinden. Dit is bij iedereen wel bekend. Minder bekend is de Dollard waar de de grens tussen Nederland en Duitsland zich bevindt. In totaal heeft de Dollard een grootte van 100 km². In het noorden is de Duitse plaats Emden te vinden en in het westen vindt je de Nederlandse plaats Delfzijl. Doordat rivier de Eems hierin uitmondt en doorstroomt naar de Noordzee is het water in de Dollard brak. Dit houdt in dat het water hier minder zout is dan in bijvoorbeeld de Waddenzee. De Dollard kent een getijverschil van drie meter en in Nieuw-Statenzijl is een sluizenzomplex te vinden.
Nieuw-Statenzijl
Nieuw-statenzijl is een erg klein gehucht met welgeteld 6 huizen. Het gebied is ontstaan door het indijken van de Reiderwolderpolder. Hemelsbreed ligt dit kleine plaatsje op 150 meter van de Duitse grens. Vanaf de dijk kijk je uit op de haven van Emden en Delfzijl. Toch trekt dit gehucht jaarlijks duizenden bezoekers. Zo’n 1000 ha aan kwelder en ruim 7000 ha aan droogvallend wad maakt dit natuurgebied uniek. Het is een waar walhalla voor meerdere water- en wadvogels. Door de menging van zout en zoet water voelen ook vele soorten planten zich hier thuis. Een voorbeeld van een plant die alleen in brak water groeit is de zeeaster.
Marcelluspad
Na veel bos is het toch eens tijd om naar het wad te gaan. Na een rit door de uitgestrekte weilanden en polders komen we aan bij het sluizencomplex in Nieuw-Statenzijl. Ze zijn net bezig met ecologische onderzoeken en er worden emmers met water naar boven gehezen. Om ze niet te storen lopen we snel verder naar het begin van het Marcelluspad. In 2018 is er een nieuw pad aangelegd om de Kiekkaaste (Gronings voor kijkkast) goed te kunnen bereiken. In 1995 is de enige buitendijkse vogelkijkhut geplaatst. Voorheen was de hut een groot deel van het jaar niet bereikbaar omdat je door het wad moest glibberen. Tegenwoordig volg je een smal vlonderpad, van ongeveer 1,5 km, door het hoge riet.
Alleen het Marcelluspad naar de Kiekkaaste toe is al leuk. Het riet is zo hoog dat het zelfs een beetje spannend is. Je doorkruist het riet kris kras en ziet af en toe de grote kijkhut erboven uit torenen. Ondertussen vliegen de rietgorsen om ons heen. Ze zijn herkenbaar aan hun lange staart en leven voornamelijk in moerasgebied met riet en struiken. Opeens stijgt er vanuit het riet een lawaai op. Het klinkt als een speenvarken en wij denken even dat er een zeehondje vast zit. Dit blijkt echter een waterral te zijn. Het is een schaarse broedvogel die zich niet vaak laat zien.
Kiekkaaste
Wanneer we aankomen bij de kijkhut zien we dat het water laag staat, het is eb. Helaas heb je dan weinig kans om zeehonden te zien. Deze komen namelijk met het hoge water mee. We klimmen snel de trap op om plaats te nemen op een van de bankjes. De koude wind komt ons tegemoet en het is er aardig fris. Dit houdt ons niet tegen om een tijd de blijven zitten. We zien vele wintertalingen en andere eenden. Ook scholeksters prikken in de grond en de vogels hebben een hoop lawaai. We worden verrast met een bezoek van drie wulpen. Dit is de grootste steltlopersoort en kenmerkt zich door een lange snavel welke naar beneden buigt. Hiermee prikt hij in het slib op zoek naar wormen, larven en schelpdieren. Erg leuk is de site waar je de waarnemingen van vogels vanuit verschillende kijkhutten kunt zien.
Ondanks dat wij normaal alleen de zee op zoeken om te snorkelen of te duiken waren wij nu toch enthousiast. Elke plek om dieren te spotten spreekt ons aan. Met onze camera’s in de aanslag zitten wij zo voor lange tijd op een plek. Omdat wij op een donderdagmiddag naar de Kiekkaaste gingen was het er aardig rustig. Ik wil niet weten hoe druk het hier in het weekend of ‘s zomers is. Wil je dus ook een bezoek brengen aan deze mooie plek dan raad ik je aan drukke tijdstippen te mijden. Zo kun je in alle rust genieten van dit bijzondere stukje natuur.
